Ամպերը էնքան փափուկ ու մեծ են ու էլի քաղցր բամբակ են հիշեցնում։ Սկսում եմ լացել տաքսիի մեջ, երբ հիշում եմ ա-ի լուսանկարի հետևի ֆոնի վանդակի միջի թութակին։ Մտածում եմ, որ մորքուրս եւ տատս ամենաոչքաղաքական միջավայրն են, որում կարամ լինեմ ու խնդրում եմ վարորդին, որ ավելի արագ քշի, որ շուտ հասնեմ։ Չեմ կարում հասկանամ` ինչի՞ բոլորով ինքնսպան չենք լինում։
Սիրտս խառնում ա ու գլուխս ֆռում ա, որովհետեւ ամբողջ գիշեր ծիածաններ էի հետ տալիս զուգարանում։Դեյթիս ուզում եմ գրել, որ չեմ կարող գալ, որովհետև ուզում եմ մեռնել, բայց ոչինչ չեմ գրում ուղղակի մեռնում եմ։
Comments
Post a Comment